Wat een weken hebben we achter de rug sinds mijn laatste column. Niet normaal meer. De pandemie heeft zijn weg terug gevonden en slaat hard toe. Peter R. de Vries neergeschoten en overleden. Een enorme watersnoodramp in Limburg. Motoragent Arno (bewust?) doodgereden door een trucker.
Zo, de inleiding staat, maar wat moet ik nog meer schrijven in mijn stukkie van deze maand. Ik kijk even op van mijn bijna lege scherm. Ik weet het nog niet. Ik zie het in mijn hoofd als een gesloten deur. Om de deur te openen heb je een sleutel nodig en als je een bos vol sleutels hebt en je weet niet welke de goede is, dan moet je ze proberen, net zo lang tot je de goede hebt gevonden.
De woorden ‘sleutels’ en ‘gevonden’ zetten me aan het mijmeren. Wat als je die sleutels kwijt bent? Dat is me laatst overkomen. Wij waren een route gaan fietsen door het mooie Bentwoud, genieten van het mooie weer en de natuur. Thuisgekomen zocht ik in de zak, waar die sleutels zich normaliter bevinden, naar het sleutelmapje. Niets, niet hier, niet daar, nergens. Niks, nada, niente. Weg, foetsie…
Mijn vrouw had gelukkig wel haar sleutels bij zich, die ze als we samen weggaan ook vaak thuislaat. Zij naar binnen, ik draai om en fiets de route nog een keer, waarbij mijn ogen de weg afspeuren. Niets. Paniek slaat bijna toe, de sleutels van thuis én van ons chalet weg. Wat moet ik doen? Thuis start ik mijn laptop op. Ik maak een melding op gevondenenverloren.nl. Ik plaats berichtjes met foto van mijn sleutelmapje op Facebook en op Twitter.
Ik ben nog volop bezig als mijn vrouw ziet dat er een berichtje binnenkomt van een Facebookvriendin: op de app Nextdoor (nooit van gehoord…) heeft iemand een foto geplaatst van een gevonden sleutelbos. Snel de app opgezocht, account gemaakt en jawel: het zijn míjn sleutels! Iemand heeft ze gevonden! Om een lang verhaal kort te maken: de sleutels had ik binnen anderhalf uur terug. Ik heb er nu een labeltje bij gedaan met mijn mobiele nummer. Voor het geval dat…..
Zou er aan mijn bos ook de juiste sleutel zitten om verder aan mijn column te schrijven? Ach, je kan wel blijven zoeken naar die sleutel, maar zit die column wel op slot? Eens zien:
Laat ik beginnen bij de opleving van Covid19. Nee, ik doe niet mee aan alle welles-nietes verhalen over de oorzaken en de aanpak van de overheid. Daar zijn andere media voor. Vorige week stond ik op onze camping een poos te praten met een medebewoner. Hij had net zijn 2e vaccinatie gehad en was erg verkouden. Hij was daarvoor bij de huisarts geweest die hem adviseerde een coronatest te laten doen. ‘Zal wel niets zijn, je longen zijn schoon, maar…’.
De volgende dag kreeg ik een appje van hem: ‘positief’. Balen! Tijdens ons gesprek hebben we voldoende afstand gehouden, maar ik heb mezelf toch ook goed in de gaten gehouden. Gelukkig geen symptomen. Hij is inmiddels opnieuw getest, nu negatief.
De opleving van het coronavirus zorgt nu natuurlijk ook voor paniek bij vakantiegangers. Nederland kleurt weer dieprood en andere landen stellen stevige eisen aan hun bezoekers. Ik heb de sleutels van mijn chalet bij mijn zoon gebracht, die daar nu twee weken vakantie gaat houden. Daarna gaat mijn andere zoon met zijn gezinnetje erheen. Zij hebben er allebei voor gekozen om dit jaar niet naar het buitenland te gaan. Daar ben ik best blij om en draag daar graag mijn steentje aan bij.
In dit stukkie kan ik ook niet om Limburg heen. Door de wateroverlast en de kolkende rivieren raakten mensen hun hele hebben en houwen kwijt. Iedereen en alles was een prooi van het water. In een hospice mochten de gasten door dat water zelfs niet rustig sterven.
Dit soort tijden brengt het beste in iedereen naar boven, denk je als je de inzamelingsactie van het Nationaal Rampenfonds ziet. Maar je ziet dat dit onheil ook het slechtste in mensen aanwakkert. De provincie kreeg te maken met loepzuivere ramptoeristen. Mensen die naar het gebied gaan om fotootjes te schieten voor hun Facebook en Instagram of zelfs om te plunderen! Verbijsterend.
Vol verbijstering zagen we deze week ook dat misdaadverslaggever Peter R. de Vries was overleden aan zijn verwondingen. Een man die heel zijn leven streed tegen onrecht. De media stonden terecht uitgebreid stil bij dit feit. Diezelfde media schonken echter nauwelijks aandacht aan het overlijden van motoragent Arno, die tijdens de uitoefening van zijn werk mogelijk opzettelijk is aangereden door een trucker. Die chauffeur heeft al meerdere ernstige ‘ongevallen’ op zijn conto.
De indrukwekkende wijze waarop het politiekorps afscheid van hem nam kwam wel in het nieuws. Niet in het nieuws kwamen andere diep verdrietige zaken: het overlijden van de vader van mijn schoonzus, een buur van de camping die het leven met COPD niet meer aankon, een andere buur die door alvleesklierkanker waarschijnlijk zijn 65ste verjaardag later dit jaar niet meer zal kunnen vieren. De wereld is soms zo oneerlijk.
Een column met zoveel ellende kan ik maar op één manier afsluiten:
Geniet van het leven. Leef bewust en geniet van alles dicht om je heen.
Wim.
