Ton Ursem (63) is 40 jaar getrouwd met Jeannet. Ze hebben vier kinderen. Hij werkte als direct sales medewerker bij verschillende bedrijven.
Ton is acht jaar geleden gestopt met dat werk om toneelstukken te gaan regisseren. Binnenkort gaat hij met pensioen en richt hij met zijn broer toneelproductiebedrijf de verhaalkeuken op om eenzaamheid onder ouderen tegen te gaan.
”Het toneel zit in mijn genen. Mijn opa was regisseur, grimeur en had een winkel in feestartikelen en mijn moeder maakte theaterkleding. Zelf kwam ik op mijn negende via de parochie in Den Helder bij mijn eerste toneelgroep terecht. Jarenlang deed ik aan toneelspelen naast mijn baan als direct sales medewerker, pas in 1990 werd het serieuzer toen ik in Venlo bij een toneelvereniging kwam met interessante mensen die verder dachten dan amateurtoneel. Daar ontmoette ik iemand die zei: ‘Je hebt altijd zoveel ideeën, die vaak onuitvoerbaar lijken. Waarom doe je geen regieopleiding om je ideeën tot leven te laten komen.’
Op mijn vijftigste begon ik met een regie opleiding aan de Toneelacademie Maastricht en dat klikte zo goed dat ik met hen verschillende projecten heb opgezet.”
De Verhaalkeuken
”In 2005 ben ik gestopt met mijn baan om me helemaal te focussen op regisseren. Ik had dertien jaar bij een baas gezeten en was het helemaal zat. Sinds die tijd heb ik van de gemeente een klein theater in bruikleen gekregen, waar ik met nul subsidie de leukste producties maak. Ook gaf ik toneelles aan kinderen op de buitenschoolse opvang (BSO). Binnenkort ga ik met pensioen, maar achter de geraniums zitten, ho maar! Ik heb nu misschien wel meer ideeën dan ooit. Samen met mijn broer ga ik toneelproducties opzetten voor én met ouderen. De Verhaalkeuken, om de eenzaamheid tegen te gaan.”
Eenzaamheid
”Via mijn vrouw die in een verzorgingstehuis werkt, weet ik dat er veel eenzaamheid is onder ouderen. Hoe moet dat zijn als je nog thuis woont en bijna niet meer buiten komt? We willen deze mensen uit hun isolement halen en prikkelen. Het idee is dat we, het liefst wekelijks, samen komen om een kopje koffie te drinken en zij hun verhaal kunnen doen. Over de oorlog, de mijnbouw, of wat dan ook. Van de meeste interessante verhalen schrijf ik een toneelstuk, dat de ouderen zelf gaan uitvoeren. En dat kan op zoveel manieren. Ik zie het voor me dat er vijftig auto’s op de kade staan en in iedere auto een verteller zit. Maar het kan ook kleiner: één verteller op een zwarte stoel op het podium bijvoorbeeld. Het hoeft niet veel te kosten. En ook de acteerkwaliteit van de mensen doet er niet toe. Omdat het échte verhalen zijn, zal het iedereen raken.”
Speelsheid
”Wat ik wil, is dat mensen hun kinderlijke speelsheid weer terugvinden. Tijdens mijn toneellessen aan de kinderen van de BSO heb ik ervaren hoe bijzonder dat is. Ik vroeg ze bijvoorbeeld wat ze wilden zijn. Zei iemand ‘prinses’, dan maakte ik daar in een half uur een verhaal bij, dat zij vervolgens uitvoerden. Het was geweldig om te zien met hoeveel spontaniteit en creativiteit die kinderen dat oppakten. Ik denk dat juist als mensen met pensioen gaan; hun werkkring loslaten en geen verantwoordelijkheden meer hebben deze speelsheid weer naar boven komt en je nieuw kanten aan jezelf ontdekt of oude passie terugvindt. Die kant van mensen wil ik stimuleren. Mijn droom is dat de Verhaalkeuken uiteindelijk een vaste groep mensen wordt met een eigen theatertje.”
