Als je de tv aan zet is het laatste nieuw erg aangrijpend. Je zit soms verstijfd en vol ontzetting naar al die nare beelden te kijken. Wat vreselijk allemaal!
Al die ukkepukkies aan de hand van meestal de moeders die weg moeten uit hun veilige wereld en niet weten waar ze belanden. Al die vogelvrijen die achterblijven en waar de vreselijkste dingen mee gebeuren. Dingen die wij niet zien en ervaren, maar kinderen vaak wel.
Mishandeling, verkrachting en de dood; het waart rond in een oorlogsgebied. Zonen die moeten vechten en liefdevolle vaders die hun gezin zien vertrekken. Onvoorstelbaar!
Wij zijn allemaal getuigen van een klein stukje van die wereld. Als je dan een groep fascisten hoort die beweren dat al wat je ziet door de Oekraïners in scène wordt gezet. En dat Poetin vecht voor zijn recht word je toch misselijk, ik tenminste wel. Hoort al dat geweld daar bij?!
En dit is niet de enige oorlog die woedt! Er is weinig wat wij als burger naar verhouding kunnen doen. Niet veel meer dan meeleven en wat doneren, zodat het een klein beetje verschil kan maken. Meeleven kan ik wel, vooral voor al die kinderen in wanhoop heb ik een fijne snaar. Want al was het dan geen oorlog, ook ik maakte onherstelbare nare dingen mee toen ik klein was en opgroeide.
Het vormt je en als je de kracht en de mogelijkheid hebt, maakt het je oersterk. Al besef je dat pas als je veel ouder bent, zo oud als ik nu ben. Nu ben ik dankbaar en blij dat ik die kracht had en geniet ik van elke dag. Maar ik ben maar een druppeltje in die grote oceaan.
Ik denk aan mijn lieve vader die ons zijn verhaal achterliet. We vonden het toen hij al was overleden en het was bijzonder boeiend en indrukwekkend. Mijn schoonzus moest het herschrijven, want zijn handschrift was bijna onleesbaar. Maar wat er tevoorschijn kwam vertelde ons zijn beleving van de oorlogsjaren 1940/1945 waarin hij een jongeman was.
Ondanks alle nare dingen die er gaande waren vertelt hij hoe hij er zich doorheen sloeg. En dat op een luchtige toon, want hij vergat niet zijn ondeugende capriolen te vermelden. Hij vertelt over zijn vlucht uit Duitsland waar hij werkte als dwangarbeider en zo is er nog veel meer. Hij sloeg er zich door heen, met kracht. Het is eigenlijk een verhaal voor de geschiedenisboeken.
De geschiedenis blijft zich herhalen en we hopen met zijn allen dat de huidige onrust weer zal luwen en we allemaal weer ons vertrouwen hervinden. Want een rare tijd is het wel, op alle gebieden.
Ik ben op zoek naar de horizon en ik weet niet wat er achter ligt. Die grote wereld waar alles kon, die is behoorlijk uit evenwicht. Ik ben op zoek naar de horizon, ik zal wel zien wat er achter ligt. Dat bijna alles opnieuw begon, geeft ook een kans op een vergezicht.
BLOF
Marian
