Na ongeveer 10 jaar in Portugal te zijn breekt er een nieuwe periode aan voor Francine. Dit betekent haar laatste colum en tevens pas op de plaats.
Mijn laatste column
Mijn laatste column en tevens een pas op de plaats. Na ongeveer 10 jaar Portugal, komt er nu een nieuwe periode aan. Toen we hier kwamen, had ik wat vage plannen over hoe ik hier mijn vrije tijd zou doorbrengen. Naast het opknappen van het huis en de tuin had ik wat ideeën over het starten van een theetuin. (Een goed excuus om een prachtig serviesje op de rommelmarkt te kopen op dat moment.) Maar daar zag ik al weer snel van af. Teveel zorgen en klaarstaan. Ik ben nou eenmaal niet het zorgende type. Ik wilde ook wel een bibliotheekje beginnen, waar op donderdagochtend mensen konden langskomen om hun boeken te ruilen. Waarom de donderdag, dat weet ik niet meer. Maar al snel bleek dat veel landgenoten boeken bij zich hadden en daarbij kwam de e-reader in opkomst. We hebben dus allemaal genoeg te lezen. Ook dacht ik eraan om tai-chi lessen te geven, maar dat deden anderen al.
Als ik nu terug kijk, zijn deze plannen misschien dan mislukt (op de tai-chi lessen na), maar hebben we heel wat andere dingen bereikt. We zijn begonnen met een Bed and Breakfast en hebben na de verbouwing appartementen verhuurd en zo hebben we ons eigen bedrijf opgebouwd. Ik heb me verdiept in het bouwen (en dat vervolgens uitbesteed) en bijhouden van een website. Ik ben bezig geweest de Quinta op allerlei sites aan te melden. Ik heb teksten geschreven en columns en ik heb officieel (werd dus werkgever) iemand aangenomen om ons in de zomer te helpen. Inmiddels is mijn jongste zoon met familie uit Nederland hier komen wonen en hebben de Bed and Breakfast overgenomen en dat was natuurlijk nooit gebeurd als we een theetuin hadden gehad en een bibliotheekje. Dat maakt ons leven heel anders. We hebben de kinderen in de buurt en zijn betrokken bij het opgroeien van onze kleinzoon. Wat een verrijking!
Ik heb me verdiept in het reilen en zeilen van de Portugese begrafeniscultuur, die heel anders is dan de onze en daardoor heel schokkend kan zijn. Vervolgens heb ik een hulplijn opgericht met anderen om nabestaanden te helpen door de Portugese begrafenislobby heen te komen, mocht hun partner of anderen komen te overlijden. Mijn partners zijn inmiddels terug naar Nederland gegaan, maar mijn kennis blijft uiteraard en ik ben nog steeds bereid om anderen daarmee te helpen. Gelukkig hebben we daar niet veel klanten voor.
Ik heb inmiddels de Tai-chi lessen overgenomen twee maal per week, omdat degene die de lessen gaf terug naar Frankrijk ging en ik ben betrokken bij het organiseren van allerlei feesten, zoals Koningsdag, Sinterklaasfeesten of andere activiteiten. Als ik zo terugkijk op de afgelopen tien jaar vind ik dat toch niet gek gedaan.
En dan nu de komende tien jaar. Een aantal dingen blijven. Wij blijven wonen op de Quinta en blijven de gasten ontvangen. Ik blijf gidsen en ‘een weekje anders’ aanbieden. We hebben nog steeds veel dieren en daar blijven we verantwoordelijk voor. Ik blijf de Tai-chi lessen geven. Misschien kan ik ook nog ‘bijlessen’ voor de tai-chi volgen, maar dat is nu een vaag plan en die gaan vaak niet door. Dat maakt niet uit, er komt altijd wel wat op mijn pad. Dat blijkt. Mijn Portugees is inmiddels goed genoeg om de Universidade dos Seniores te kunnen volgen. Dus dat ga ik doen. Ik zie de komende tien jaar helemaal zitten, al ben ik bang dat ik de komende tijd wat meer moet klaarstaan om anderen te helpen bij de gesprekken met de Portugese begrafenisondernemers. (ik verwijs meestal naar een Nederlands sprekende ondernemer die wat meer op de hoogte is van onze wensen en ideeën met betrekking tot het afscheid nemen.)
Zoals gezegd; met deze column neem ik afscheid als vaste columnist. U blijft uiteraard welkom op onze Quinta als gast. ( www.quintaantesovento.com) Ik zal u graag wegwijs maken.
Francine, bedankt voor al je columns!
