Er zijn mensen die er voor kiezen om -ook al worden ze al wat ouder- voor een zwerversbestaan te kiezen. Ze kopen een camper en trekken de wijde wereld in, maken van hun vervoermiddel hun thuis en zien verder wel wat er van komt. Diverse campingbewoners op het terrein zie je in het zomerseizoen weer verschijnen. En als vanzelf denk je er over na of jij ook voor het vrije leven zou kunnen kiezen.
Het afgelopen jaar is er veel veranderd in mijn leven en dreigde ik bijna dakloos te worden, in de ruime zin van het woord. In nood stond de deur van een lieve vriendin altijd open, maar ook de kinderen dachten mee. Gelukkig is dat niet nodig. Het afgelopen jaar is een jaar geweest van afscheid nemen en loslaten, daar leek geen einde aan te komen. Inmiddels kan ik een dikke streep trekken onder de 46 jaar op de oude plek en aan het nieuwe leven beginnen wat voor me ligt en wel met onderdak; een veilige haven. Hiermee is meteen duidelijk dat het vrije leven voor mij niet geschikt is. Als ik nog een jonge blom was wie weet, maar nu niet meer.
Veel mensen van mijn leeftijd gaan kleiner wonen en zijn op zoek naar een nieuwe veilige omgevin. Daar hoort als vanzelf bij dat je afscheid moet nemen van een groot stuk van je leven. En van veel spulletjes die je dierbaar zijn. Alleen het meest dierbare neem je mee, want er is geen plaats voor meer. Opruimen is het enige wat je kunt doen; opruimen en weggeven en hopen dat het een leuk plekje krijgt.
Ikzelf had door mijn erge grote woonomgeving vreselijk veel te ruimen en ook best veel wat me dierbaar was. Maar uiteindelijk was er tijd genoeg om steeds opnieuw te selecteren en afscheid te nemen. Alleen de herinneringen neem je mee. En alle tastbare dingen kregen een mooi plekje in het huis van mijn lieve partner en in- en om de caravan. Datgene wat overbleef wilde de nieuwe eigenaar graag overnemen en ik gunde het hem van harte. Ik hoop dat hij daar het geluk vind.
We zijn uitgenodigd om over een tijdje te komen kijken, maar voor mij zal dat nog een lange tijd duren. Ik heb een grote zware rugzak van mijn schouders afgegooid en wil rustig wennen aan mijn nieuwe leven. Aan een leven met meer ruimte en rust in je hoofd moet je echt wennen. Er was namelijk altijd zoveel te regelen en te doen, dat je soms onrustig word van die rust. Maar ook dat komt wel goed. En al die spullen!!! Ik denk er helemaal niet meer aan, het voelt zelfs als een verlossing.
Zeer regelmatig zijn we op de camping en kijk ik uit het raam naar mijn vogelrestaurant. Frederik de bonte specht komt de hele dag door neergestreken om lekkers pikken. Met zijn arrogante koppie kijkt ie snel alle kanten op voor onraad. Ook de boomklever met zijn prachtige uiterlijk verschijnt steeds weer opnieuw. Het is een komen en gaan van ontelbare kool-en pimpelmeesjes en zelfs de mussen vind ik qua uiterlijk steeds mooier. De roodborstjes en vinken zijn natuurlijk ook prachtig om te zien. Het valt me trouwens op dat het roodborstje het minst schichtig is. Als het eten op is komen de mezen op de ramen tikken en pikken ze gaatjes in de horren maar ach, als dat het ergste is.
En dan zomaar plotseling zijn ze allemaal gevlogen en is al snel duidelijk wat daar de reden van is. Heel stil zit daar met een scherpe blik een havik in de heg. Of die grote dikke kat kruipt onder het vogelhotel door. Tja, dat is de natuur.
Ik kijk uit het raam en zie achter de vijver een lang slank donkerbruin wezen met een dikke staart, wat zou dat zijn? Is het een marter? Is dat de veroorzaker van al die enorme holen onder de caravan van Harrie. Wie weet.
Zie je wat er gebeurt? Er komt ruimte voor vele andere dingen in het leven en zeker ook voor de kleine dingen, uiteindelijk is dat toch waar het om gaat en waar je voor leeft.
Marian
