Sorry, deze keer geen column. Ik ben er al tig keer aan begonnen, maar het wil niet. Denk echter niet dat er sprake is van een writer’s block, hoor. Integendeel, zou ik haast zeggen. Mijn vingers popelen om te schrijven, alleen niet aan een column. Ik wil verder met mijn kinderboek…
Mijn moeder was bijna 6 jaar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. En dus ruim 10 toen die was afgelopen. Ze woonde met haar familie in hartje Rotterdam en ze zijn ternauwernood aan het bombardement ontsnapt. Ze kregen een huis, speciaal gebouwd voor Rotterdammers die alles kwijt waren geraakt.
Alleen stond dat huis onder aan de Rijnbrug in Arnhem. Ze is dus ooggetuige geweest van operatie Market Garden voordat ze verder moesten vluchten. Naar Apeldoorn deze keer. Daar hebben ze de bevrijding gevierd voor ze weer terug durfden te gaan naar Rotterdam.
Ze vertelde vaak over wat ze allemaal had meegemaakt. En toen ik ouder was heb ik haar gevraagd om die verhalen op te schrijven. Want als mijn moeder er niet meer zou zijn, dan zouden ook veel van die verhalen verdwijnen. En dat mocht niet gebeuren.
Haar verhalen uit de oorlog, gewoon in een schoolschriftje van de Hema
Een tijd later kreeg ik die verhalen van haar. Niet in een prachtig boek met leren omslag en goud op snee belettering. Gewoon een schoolschriftje van de HEMA, maar voor mij meer waard dan welk duur boek dan ook.
Ik heb het netjes uitgetypt en rondgestuurd aan familieleden, want mijn moeder kwam uit een gezin van zeven kinderen. En die verhalen gingen dus ook over de vaders en moeders van mijn neven en nichten. Daarna bleef het kriebelen. Ik vond dat die verhalen meer publiek verdienden. Maar hoe dan?
Laatst las ik weer eens in dat schriftje en bedacht dat mijn eigen kleinkinderen de leeftijd hebben die mijn moeder en haar broers toen hadden. Je moet er toch niet aan denken dat die blije, onbevangen kinderen van nu mee zouden moeten maken wat hun overgrootmoeder meemaakte.
Je houdt je hart vast, omdat het zomaar weer zou kunnen gebeuren
En je houdt je hart vast omdat het zomaar weer zou kunnen gebeuren. Want wat als Poetin besluit om een NAVO-land binnen te vallen? Of als de kanonnier van Noord-Korea net iets teveel naar rechts mikt? Het is in verhouding nog maar zo kort geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog.
Daarom kwam ik op het idee om de verhalen van mijn moeder te vertalen naar een kinderboek. Niet eenvoudig, maar ik wil kinderen vertellen hoe het is om in oorlog te leven. Dat je van het ene op het andere moment alles kwijt kunt zijn.
Dat er erge dingen gebeuren, maar dat er ook werd gelachen. En vooral: wat een waanzin het is als de ene mens zich belangrijker voelt dan de andere en daarom miljoenen anderen met zich meesleurt.
Gewoon in begrijpelijke taal.
Als dat lukt stuur ik misschien een exemplaar naar de wereldleiders. In de hoop dat zij ook gaan begrijpen dat oorlog alleen maar verliezers kent…
