Ellen (61) runt al jaren met veel passie haar eigen kaarten- en cadeauwinkel. Nu staat ze op de drempel van haar pensioen. Over enkele weken trekt ze de deur achter zich dicht. Een grote stap voor iemand die altijd volop meeleeft met haar klanten.
Ellen is altijd thuis geweest voor haar kinderen. Toen de kinderen groter werden merkte ze dat ze weer aan de slag wilde. Omdat het winkeliers bloed door haar aderen stroomt, want vader, ooms en tantes hadden immers allemaal eigen zaken, begint ze een webwinkel. Een webwinkel met cadeauartikelen voor kinderen. “Omdat ik dat vanuit huis kon doen, was ik er nog steeds altijd voor de kinderen.”
Acht jaar een webwinkel en vervolgens een echt pand erbij. De afgelopen twaalf jaar staat ze vijf dagen in de week in haar winkel. Daarnaast heeft ze nog de boekhouding en inkoop. Het is een hele opgaaf.
Meer dan een winkel
Ellen geeft iedere klant de beste service. “Als iemand een beterschapskaart zoekt, ben ik niet iemand die zegt: kijkt u zelf maar in dat rek. Ik vraag ook door. Gaat het bijvoorbeeld om iemand die ernstig ziek is? Zo kan ik goed inspelen op welke kaart de beste match is. Zo krijg je soms hele mooie gesprekken.”
Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld
“Ik herinner me nog goed een vrouw die haar hart bij me luchtte. Daarna zei ze tot haar eigen verbazing ‘dit heb ik nog nooit aan iemand verteld!’ Ze was erg opgelucht. Ik voelde me ook gelukkig, blij dat ik iets voor haar had kunnen betekenen.”
Een lach en een traan
Een lach en een traan komen samen in Ellens winkel. Op het moment dat Ellen haar verhaal vertelt komt er een zwangere vrouw binnen. Ze glundert van geluk. Vlak daarna komt er een oudere dame binnen. De tranen prikken in haar ogen als ze vertelt dat ze een kaart zoekt voor ‘iemand’ die binnenkort overlijdt. Die iemand blijkt haar tweelingzus.
“Bij zulke gelegenheden stuur je niet maar zo een kaartje. Dan moet een kaart gewoon goed zijn, het moet goed voelen. Dat maakt het werk heel mooi.”
‘Kaarten die niet bestaan, maak ik zelf’
Zijn er geen kaarten voor een bepaalde situatie, dan maakt Ellen ze zelf. “Voor opa’s en oma’s die opa en oma worden van een tweeling. Voor babyshowers. Voor ‘gender reveal’, wat je tegenwoordig hebt. Voor het overlijden van een huisdier. Voor al die gelegenheden bestaan geen kaarten en die maak ik dan zelf.”
Mensen weten Ellens winkel dan ook goed te vinden. “In de winkel heb ik heel veel vaste klanten.” Ze komen uit alle hoeken van de stad, en zelfs de dorpen eromheen. “Dat is denk ik omdat ik met mensen meedenk.”
Het proces naar pensioen
De beslissing is niet abrupt. Ellen bespreekt de keuze met haar klanten. “Zij zeggen allemaal: we vinden het vreselijk dat je stopt, maar we begrijpen het wel.”
Bij een eigen winkel komt veel verantwoordelijkheid kijken
“Tuurlijk praatte ik er ook over met mijn man. Het moet financieel ook kunnen. En ik heb erover gesproken met mijn kinderen en vrienden. Ze zeggen allemaal: ‘kies voor jezelf’. Ze weten dat ik het leuk vind, maar ze zien ook dat ik er soms moeite mee heb dat ik altijd vastzit aan de winkel. “Bij een eigen winkel komt veel verantwoordelijkheid kijken. Ik wil weleens iets minder werken, maar dat kan niet omdat ik het alleen doe.”
Waarde van familie
Een ernstig ongeluk zet Ellen ook aan het denken. “Mijn zoon is van de fiets getrapt en hij kwam met ernstig hersenletsel in het ziekenhuis. Ik was er meteen bij, maar kon niet elke dag bij hem blijven, vanwege de winkel. Daar baalde ik zo verschrikkelijk van! Ik vroeg mezelf later af: wat is nou belangrijker?!” Die vrijheid miste ze.
Gelukkig is haar zoon tegen de verwachtingen in goed hersteld. Straks als ze met pensioen is, hoopt ze deze vrijheid wel te ervaren. Dan zoekt ze haar zoon spontaan op om samen te gaan lunchen.
“En ik hoop ooit nog eens oma te worden! Het lijkt me geweldig daarin iets te betekenen. Zo’n tijd kun je nooit meer overdoen.”
Afscheid nemen begint
Een winkel die ze zelf gestart is. Veel vaste klanten die lief en leed met haar delen. Afscheid nemen is af en toe best emotioneel.
Ik merk dat mensen echt verdrietig zijn dat ik wegga
“Ik merk dat mensen echt verdrietig zijn dat ik weg ga. Dat is heel bijzonder. Ik heb inmiddels 36 bossen bloemen, tien doosjes chocola en vijftien andere cadeautjes gehad. Iemand gaf me zelfs een dikke knuffel!”
Zakelijk afronden
Behalve het menselijke aspect, moet Ellen zakelijk ook alles goed achterlaten. “Met een gewone baan heb je een opzegtermijn van een aantal maanden. Met een winkel is dat anders. Je hebt een huurcontract en je moet af zien te komen van de spullen die je hebt.”
Het moment dat Ellen de huur opzegt, voelt dubbel. “Ik ga het zo missen!” Aan de andere kant is het goed zo. Er zijn nog andere dingen die ook heel belangrijk zijn.” Meer tijd met familie en vrienden doorbrengen bijvoorbeeld. En zingeving.”
‘Iets doen wat ertoe doet‘
Ellen gaat vrijwel direct nadat ze de sleutel inlevert, starten met vrijwilligerswerk in de zorg. “Ik wil graag iets doen wat ertoe doet, iets waarvan ik merk dat mensen er iets aan hebben. In de zorg zijn vele tekorten, daardoor kun je soms net dat extra’s bieden. Dat doe ik graag.”
Ellens moeder heeft dementie gehad. Als ze haar bezocht in het verzorgingstehuis merkte ze dat er veel mensen eenzaam waren. “Als ik zag dat een ander geen bezoeken kreeg, nam ik diegene ook weleens mee voor een ijsje.” Het is slechts één voorbeeld.
“Het is mooi als je een lach op iemands gezicht krijgt. Als je iemand even blij kunt maken.” Daarom gaat Ellen vrijwilligerswerk doen op de dagbehandeling van dementerenden. “Ik was er eigenlijk al begonnen, naast mijn werk. Dat werd alleen veel te veel.” Dus… doei werk, hallo vrijwilligerswerk.
Hoe het straks zal zijn
Ellen denkt na over hoe haar pensioen zal voelen. “Ik zal soms ook wel het gevoel hebben dat ik iets mis.” Dan gaat ze niet achter de geraniums zitten, maar juist op zoek naar iets wat ze leuk vindt, want “ik ben een mensenmens!”
