Frans (69) is een docent, musicus en theaterman in hart en nieren. Zijn pensionering ging daarom ook gepaard met enige bombarie. Hoewel, helemaal weg te slaan van de school die zijn hart veroverde, is hij niet.
Op de vraag ‘wat wil je later worden’ had Frans al snel een antwoord. “Ik had een meester in de vijfde klas, en die man was zó goed! Hij wist mij en de hele klas helemaal in te pakken. Vanaf dat moment wist ik: ik wil ook voor de klas.” En dat gevoel heeft Frans zijn hele leven vastgehouden. “Ik ben docent in hart en nieren.”
De wens om te doceren kon hij goed combineren met een andere passie. Vanaf zijn tiende leerde Frans gitaar spelen. Toen hij dertien was speelde hij bij het schoolcabaret. Hij had het niet van een vreemde; zijn ouders speelden in operettes. Frans groeide dus op met muziek en theater. Precies de vakken die hij ging doceren. En zijn hele carrière heeft hij voor de klas gestaan.
Muziekdocent tussen de doctorandi
Frans kwam als docent terecht op een gymnasium. Hij gaf hier muziek op vrijdagmiddag. Later gaf hij ook dramalessen en kunstgeschiedenis. In het begin was het voor hem moeilijk om zich een respectabele plek toe te eigenen, “tussen de doctorandi”. Maar het lukte, en hij heeft de school in zijn hart gesloten. En andersom. “Het gymnasium bestond niet zonder mij. En nog steeds doen ze af en toe een beroep op me.”
Haat-liefdeverhouding
Met hart en ziel gaf Frans zijn lessen. “Mensen inspireren is mooi. Dat is wat ik ook altijd heb geprobeerd.” Alleen toen lag er een burn-out op de loer. Daarbij leed zijn werkplezier onder alle rompslomp rondom het lesgeven zelf. “Het was verschrikkelijk. Ik ben een creatief docent. Ik vond het op deze manier niet meer leuk.”
Ik maakte een plan om het op mijn eigen manier te doen
Hij rekende uit wanneer hij met pensioen kon. “Ik was toen 60, en ik kon eruit met 62 jaar. Daar zat dus een gat van twee jaar. Dat eerste jaar was vervelend, want ik vond het werk niet meer leuk. Het tweede jaar vond ik wél leuk, want ik ben me vanaf toen echt gaan voorbereiden op mijn vertrek. Ik haalde daar veel plezier uit, want ik maakte een plan om het op mijn eigen manier te doen.”
‘Kinderachtig maar leuk’
En op Frans’ manier betekende uiteraard een creatief afscheid. “Ik heb het hele jaar alleen maar zwarte t-shirts gedragen. Tot de laatste week. Het logo van de school was ‘Ik GA” (de afkorting van Gymnasium Apeldoorn). Dat was in een bepaalde stijl gezet en stond overal op en onder. Dus ik heb t-shirts laten maken met daarop ‘Ik GA’. De laatste week heb ik elke dag zo’n t-shirt gedragen. Kinderachtig, maar ik vond het zelf heel erg leuk.”
Bewust afscheid nemen
“Ook heb ik bewust alles voor de laatste keer gedaan. De laatste keer Sinterklaas vieren met de klas bijvoorbeeld… Ook heb ik me bewust gericht op mijn afscheid.” Vanuit de school werd er een middagprogramma georganiseerd. Frans organiseerde zelf ‘s avonds zijn eigen spectaculaire afscheidsshow. Hij nodigde honderd oud-studenten uit die hij een muzikale, theatrale show liet geven. “Het was fantastisch!” Frans werkte 35 jaar op het gymnasium toen hij met pensioen ging. Na zo’n groots afscheid voelde hij zich in één woord euforisch.
‘Mijn nieuwe leven’
En nu kon hij een nieuw leven beginnen. Hij had namelijk al plannen gemaakt. “Ik heb bewust dingen voor me uitgeschoven, met de gedachte ‘dat is voor mijn nieuwe leven’. Ik wilde bijvoorbeeld gaan boetseren en beeldhouwen. Ook werd ik door een band benaderd of ik bij ze wilde komen spelen. Dan zei ik: straks kom ik wel kijken, eerst dit schooljaar afmaken’.
‘Voor tienen doe ik helemaal niets’
Anieta, de vrouw van Frans, vertelt dat hij ook een nieuw ochtendritueel startte. “Hij had zich voorgenomen: voor tien uur doe ik niets, nul, niente. Hij staat op, ontbijt, kijkt wat tv en doet voor tienen verder helemaal niets. Dat is een echte aanrader! Dan heb je altijd een rustige start van de dag.” En Frans voegt toe: “Dan is het tien uur en kan ik altijd nog bepalen of ik iets ga doen!”
‘Toen ik met pensioen ging, was al die beweging verdwenen’
Voor Frans had stoppen met werken ook impact op zijn gezondheid. “De laatste jaren liep ik altijd naar mijn werk. En tijdens mijn vak drama bewoog ik ook heel veel in de klas. Toen ik met pensioen ging, was al die beweging verdwenen!” Hij kreeg last van zijn schouder en uiteindelijk zijn hele lichaam. “Toen ben ik voor het eerst sinds jaren gaan trainen. Ik zal nooit een Adonis worden, maar m’n lijf zit weer goed in elkaar.”
Een tip voor beginnende pensionado’s
Een tip van Frans is: vind regelmaat. Hij heeft zijn 10-uur regel, hij sport drie keer in de week, wandelt twee keer per week met een 93 jarige dame en speelt in drie bands. “Dat zijn voor mij de momenten waar ik de week aan ophang. Daardoor weet ik nog welke dag het is!”
Pensioen eZine
Tijd
