In haar column rekent Alleke af met het vooroordeel dat ouderen verward en niet bij de les zijn. Wie het laatst lacht? ...
Wijsheid komt met de jaren
In deze column wil ik even wat rechtzetten, want volgens de jongere generatie hoort in de war zijn bij mensen die ouder worden. Uitzonderingen daargelaten, maar ook als je jonger bent spelen vergeetachtigheid en verwardheid een rol. Het volgende maakte ik namelijk mee in mijn B&B.
In de war
Er staat een reservering in mijn agenda van een jong stel en ik vraag me af waar ze blijven. Het eerste wat ik denk is dat er weer eens geboekt is, maar dat er niemand op komt dagen. Het is me eerder overkomen en je kunt er verder niet veel mee dan een rekening opsturen waar je verder niets meer van hoort. Warempel, ik word gebeld door het inmiddels verwarde stel want ze moeten niet in ‘Berlicum Brabant’ zijn, maar in ‘Berlikum Friesland’ en daar kwamen ze wel erg laat achter. Ze waren al op weg naar mijn B&B en begrepen een poosje niet waarom de routeplanner hun de verkeerde kant opstuurde.
Of neem het jonge haastige stel dat eens vertrok terwijl de tassen en de maxicosi met inhoud nog op tafel stond. Ze stonden al net zo snel en beschaamd weer binnen. Ik denk dan even terug aan vroeger toen ik, net moeder geworden, de winkel uitwandelde zonder kinderwagen.
Rust en ruimte in je hoofd
Eerlijk gezegd merk ik aan mezelf zeker dat ik in sommige zaken erg traag ben, zoals nieuwe computerhandelingen leren en onthouden. Maar ik denk eerder dat er geen ruimte voor is in mijn hoofd. Mijn hoofd maakt wel gebruik van alle gemakken, maar heeft verder weinig interesse voor nieuwe dingen. Ook denk ik dat je als je ouder wordt je zoveel in dat hoofd hebt opgeslagen dat je instinctief selectief bent in wat er nog bij mag. Je gaat afwegen wat nou echt zo belangrijk is om op te slaan. Ik vergelijk het maar met een computer. Als de computer (door een van de kinderen), wordt opgeschoond dan werkt alles beter en wordt alles overzichtelijker. Zo werkt het ook in je hoofd; er komt rust en ruimte.
In tegenstelling tot het jonge grut, ontbreekt bij mijn oudere gasten de onrust en de haast. Ze hebben alle tijd en relativeren vaak zaken waar velen van overstuur raken. Ik denk terug aan de wandelaar op leeftijd. Tijdens het ontbijt sprak ik met hem over een grote ramp in de wereld die net plaats had gevonden, het drama van et neergeschoten vliegtuig. Hij keek me rustig aan en zei, “Het is heel erg naar, maar wat moet ik er mee?” Hij pakte zijn stok en verliet neuriënd mijn B&B. Hij maakte duidelijk de keuze van, hier heb ik even geen ruimte voor.
Laat de jeugd maar rennen
Door de jaren heen ontdek je dat je energie kunt steken in ontwikkelingen die je niet kunt veranderen, maar dit is eigenlijk zonde. Die energie kun je beter gebruiken voor positieve dingen. Heus, we leven mee met rampen en narigheid en doneren voor menig goed doel. Maar heeft het zin om je dagen in somberte door te brengen omdat er elders ellende is? Nee, want jij kunt er in je eentje geen oplossing voor verzinnen. Als ik de gezinnen bekijk die bij me logeren met inbegrip van opa en oma zie ik aan hoe vredig en rustig alles verloopt; daarin hebben de ouderen een groot aandeel, ze stralen rust uit.
Laat ons maar… En ondertussen denken we; laat de jeugd maar rennen en regelen, wij plukken de dag en maken de dagen leuk.
Wil je reageren op Allekes column? Doe dat gerust onder dit artikel.
