Lieve dochter,
Toen ik op die dinsdag in september mijn knellende schoenen verruilde voor mijn pantoffels, heb ik nog een tijdje op bed gezeten. Ik dacht aan jou. Aan je moeder. Aan dit rotvak. Want ja, niemand realiseert zich volgens mij hoe zwaar dit beroep is. Daarom overwoog ik op dat moment om vervroegd pensioen aan te vragen.
Wees gerust, ik ga het niet doen. Hoewel ik besef dat het er de komende jaren niet gemakkelijker op gaat worden. Niet alleen financieel. Ik wil natuurlijk niet klagen, ik verdien nog altijd een riant salaris met volgend jaar weliswaar 2,4 % loonsverhoging, maar ook mijn vaste lasten stijgen meer dan de inflatie.
Het onderhoud van het huis, dat door zijn ouderdom niet het hoogste energielabel krijgt, dus ook de energierekening zal flink stijgen. En ja, we hebben natuurlijk ook personeel dat betaald moet worden. En hun loonsverhoging is hoger dan de mijne.
Wat ik al vanaf het begin lastig vind in dit vak is dat ik als de grote baas toch niks mag zeggen, behalve als de bedrijfsleider het heeft goedgekeurd. Alleen omdat jouw bet-bet-betovergrootvader dat zo heeft afgesproken. Persoonlijk vind ik dat het moeilijkste van dit vak.
Iedereen mag overal van alles van vinden en er over roeptoeteren op de socials, leugens worden als waarheden verkondigd. En ik moet mijn mond dichthouden, terwijl ik soms bijna ontplof van ingehouden meningen.
Het opkomende egoïsme is ook een groot probleem. Mensen hebben hun mond vol over de opwarming van de aarde, maar gaan wel een paar weken op vakantie met het vliegtuig. Ze willen groene energie, zolang ze maar niet geconfronteerd worden met zonneparken en windmolens. Ze willen huizen, maar maatregelen om dat mogelijk te maken worden verwelkomd met protesten, bedreigingen en boegeroep.
Dat we de laatste tijd worden uitgescholden, uitgefloten, dat er middelvingers naar ons worden opgeheven: het zijn de druppels die de emmer bijna doen overlopen. Alsof ik al die kabinetsplannen zelf verzin. Wat willen ze dan? Een democratisch gekozen president, hoor je steeds vaker.
Nou, dat heeft de mensen gelukkig gemaakt! Blij dat ze vrij democratisch mochten kiezen in Noord-Korea, In Hongarije of Italië. En wat dacht je van de vorige Amerikaanse president? Dan zou ik, als ik een gewone burger was, toch echt kiezen voor een koningshuis.
Daar zitten ook wel haken en ogen aan, maar dan krijg je wel een stabiele factor met mensen die lang worden opgeleid voor hun vak. Die dankzij de constitutionele monarchie hun kennis kunnen delen, terwijl uiteindelijk de democratisch gekozen regering het beleid uitmaakt. De enige reden waarom ik voor een republiek zou zijn, ben jij.
Ik weet wat het betekent om niet zelf je eigen toekomst te kiezen. Dat is nu eenmaal ons lot. Maar wees niet bang, meisje. Ik ga nog wel een aantal jaren door. Ik kan niet beloven dat ik het zolang vol zou houden als tante Elisabeth, maar wel, als het me gegeven is, tot jij er klaar voor bent om mijn taken over te nemen.
In de hoop dat ik jou een beter, gezonder en beschaafder Nederland kan doorgeven.
Liefs, Papa
