Somber, miezerig en tóch een aantrekkelijke zaterdag. Regen is niet mijn favoriete weertype. Een paraplu is onhandig, regenkleding voelt klam en mijn haar wordt een pluizenbol. Maar ik laat de regen mijn dag niet domineren, dus de afspraken die gepland staan voor deze zaterdag gaan door in goed humeur: kennismaken met een groepje museumvrienden en lunchen met vriendin Johanna die ik niet vaak zie en met wie altijd veel te bespreken valt.
Als meisje uit de provincie ging ik lang geleden een jaartje in Arnhem wonen. Ik volgde er een opleiding en woonde op kamers in een chique herenhuis op loopafstand van het verleidelijke nachtleven. Arnhem was mijn eerste stap naar de opwindende grote wereld.
Zaterdag was ik weer in Arnhem, samen met Johanna, ook meisje uit de provincie. De regen stroomde met bakken naar beneden. We hadden al een poosje uitgezien naar de museumvrienden; 60-plussers uit de Achterhoek die van kunst houden en regelmatig mooie tentoonstellingen door het hele land bezoeken. We denken erover ons aan te sluiten bij dit aantrekkelijke initiatief.
Was het vijftig jaar geleden ook zo chaotisch op het Velperplein? Bestond de centrumring toen al en zijn wij de enigen die niet begrijpen dat je IN de Willemstunnel de afslag naar de parkeergarage vindt?
Als twee bejaarde dorpsmeisjes rijden we stapvoets over de busbaan en knikken dankbaar naar de buschauffeurs die ons hoofdschuddend maar barmhartig voorrang geven. Via betonnen slurven, brede rijbanen en ijzeren hekken, waarvan we ons afvragen of die vanzelf open gaan als we er voor staan, arriveren we zwetend in de parkeergarage.
De volgende hobbel: waar is de uitgang. Welke architect verzint zo’n doolhof met akelige, grijs betonnen gangen, troosteloos en totaal verlaten; je zult hier maar in je eentje lopen. Eindelijk is daar een deur naar buiten die uitkomt op een privé-parkeerplaats. Via slagbomen, trapjes en stoepjes arriveren we zonder kleerscheuren en toch nog ruim op tijd bij het museum aan de Utrechtseweg, waar we hebben afgesproken. Kudos voor onszelf.
Voor wie museum Arnhem niet kent: dit museum voor moderne kunst is net verbouwd en ligt vrij hoog aan de rand van de stad met een schitterend uitzicht op de Rijn. Samen met de museumvrienden, bezoeken we de tentoonstelling tenminste houdbaar tot….
De expositie laat zien dat kunst de houding van mensen kan veranderen in het omgaan met de aarde én dwingt ons na te denken: tot wanneer is onze planeet houdbaar? Het kunstwerk Science Fiction Postcards gaat over het gevolg van klimaatverandering: inktzwarte ansichtkaarten op een rek.
Pas als je een van de kaarten tegen een warmtepaneel houdt, komt er een afbeelding tevoorschijn van een (ei) land dat door de stijgende zeespiegel is verdwenen of dreigt te verdwijnen. Zodra je de kaart weer op zijn plek legt, verdwijnt de afbeelding weer: symbolisch voor het verdwijnende land. Een beangstigende realiteit.
De museumvrienden: nieuwe mensen, nieuwe inzichten, andere gesprekken, andere nieuwtjes én samen kunst bekijken begeleid door een gids. Niets is verplicht; als je zin hebt om mee te gaan geef je je op en ieder kan een suggestie voor een expositie indienen. Bij voldoende animo, organiseert de inbrenger het museumbezoek en zorgt voor een rondleiding. We zien uit naar de volgende date. Spannend wie met een suggestie komt.
Vriendin en ik gaan, het regent nog steeds, op zoek naar een gezellig lunchcafé. We hebben weinig zin om door de stad te banjeren en komen uit in de Huiskamer op het station. Leuke mensen, broodje, drankje, van-de-hak-op-de-tak gesprek (want zoveel meegemaakt) … hoezo somber en miezerig?
