Twee coronajaren en een héél lange winter heb ik zonder ziektes doorstaan, en nu, op de drempel naar het nieuwe voorjaar, ben ik ziek. Ik weet niet of ik griep heb of covid, maar naast een hevige verkoudheid heb ik keelpijn, koorts (en dat heb ik bijna nooit) en pijn in al mijn spieren en botten. Soms heb ik een hoestaanval waar ik bijna in blijf, en ik nauwelijks de kracht om mijn hond 4 keer per dag uit te laten. Kortom, het is waardeloos.
Eens in de zoveel tijd bekruipt me de behoefte om iets op papier te zetten. Ik had bedacht dat ik dat nu ook wil doen, opschrijven hoe ik me voel en hoe een en ander verloopt. Ik heb een mooi notitieboekje, zeer geschikt voor dit doel.
De eerste aantekeningen stammen uit 2010, de volgende uit 2016 en de laatste uit januari van dit jaar. Dit geeft al aan hoe fanatiek ik ben met het maken van aantekeningen, notities over mijn wel en wee. Wat me wel opvalt is dat het vooral over het wee gaat, en minder over het wel, maar dit terzijde.
Met de pen al in de aanslag bedacht ik me opeens of ik überhaupt wel dit soort zaken aan papier moet toevertrouwen. Wat mogen mijn kinderen aantreffen als ze na mijn overlijden mijn huis gaan ontruimen? Wat wil ik dat ze kunnen lezen over mijn hersenspinsels en aanverwante zaken? Nou is het niet zo dat ik bang ben dat mijn huidige ziekte zal lijden tot een vervroegde dood, maar ik ben wel realistisch: ik word er niet jonger op en de dood is onvermijdelijk, ergens tussen nu en als ik veel mazzel heb, pak weg 15 jaar.
Ik ben niet zo’n jongere oudere die denkt dat het leven eindeloos is. Ik vertel mijn kinderen niet dat ik ziek ben. Ik zou dat alleen doen als ik basale zaken niet meer zelf kan uitvoeren en dus hun hulp moet inschakelen. Gelukkig is dat nu niet aan de orde. Ik strompel naar buiten en kan ook de trap nog op en af. Wil ik dan dat ze “later” kunnen lezen over mijn getob met mijn ziekte nu? Wil ik dat ze achteraf weten dat ik het heel zwaar heb? Ik denk het niet, is zinloos.
Als ik geluk heb kan ik tzt door al mijn papieren gaan, inclusief mijn notitieboekje, en vernietigen wat ik niet geschikt vind voor andervrouws cq – mans ogen, maar ja, zal je altijd zien, dat behoort dan net op het nippertje niet tot de mogelijkheden.
Als ik toch bezig ben, wat moet ik allemaal in de loop van de komende jaren van lieverlee gaan opruimen om mijn kinderen te ontlasten bij het ontruimen van mijn huis? Ik vind dat ook wel een dingetje….ik heb het gezien bij het ontruimen van het huis van mijn ouders. Zoveel zaken die voor hen bij hun leven hoorde, voor ons rijp voor de vuilnisbak. Daar ben ik nog niet uit.
Ik ga eens opzoeken of hier niet een handige checklist voor bestaat. Of zijn hier lezers m/v die hier goede tips voor hebben?
Ik ben nu klaar met nadenken, mijn zieke hoofd zegt dat het even genoeg is. Dus ik maak twee aantekeningen:
• Welke aantekening/notities over mijn zeer persoonlijke leven ga ik wel opschrijven en welke niet?
• Is er een handige checklist/lijst met tips voor spullen die je tijdens je leven al moet opruimen zodat je kinderen ontlast worden.
Het staat op papier, dus ik kan het lekker even naast me neerleggen. En helemaal niets schrijven voorlopig. Wat ziek zijn wel niet met je kan doen, waardeloos.