Diep verscholen in het hoge gras, dicht bij de waterkant, lag een grote vis dood te wezen. Ik had ‘m nog niet gezien of geroken, maar Lola wel, die heeft daar een perfecte neus voor. Ik zag het omdat Lola een spurt trok naar de waterkant en ik al snel haar hevig bewegende, spartelende benen boven het gras uit zag steken.
Mijn onderbuikgevoel zei me meteen dat daar iets heel smerigs moest liggen. Aan haar bewegingen zag ik dat ze ergens in aan het rollen was. Ik trok dus ook een spurt, terwijl ik hard “Lola, nee” riep. Dat heeft geen effect als ze ergens in aan het rollen is, daar moet dan fysiek contact bij gebruikt worden.
Lola heeft een sterke voorkeur voor rollen in dode dieren en paardenpoep. Dat doet ze dan bij voorkeur met haar hek en borst, net onder haar oren. Dat is bij een golden retriever nou net het gebied met het langste haar en de dikste vacht. Heel moeilijk schoon te maken dus. Bovendien blijft de geur van dooie vis heel lang hangen, in haar vacht en dus in huis. Te smerig voor woorden.
Ik ken haar langer dan vandaag
Bij haar aangekomen moest ik haar echt van de vis aftrekken. Ze rende weg. Een eindje verder bleef ze staan, wachtte tot ik vlak bij haar was en wilde toen weer terug naar de vis rennen. Maar daar was ik op bedacht. Ik ken haar langer dan vandaag. Haar gegrepen en aan de riem gedaan. Wat een stank!
Een eind verderop heb ik haar weer losgelaten (voor diegenen onder u die zich nu zorgen maakt: het betreft hier een zogeheten hondenlosloopgebied). Lola sprong in de daar aanwezige sloot met, gelukkig, redelijk schoon water. Helaas was dit niet voldoende om de sporen en geur van de vis kwijt te raken. Het
leven van een hondenbezitter gaat niet altijd over rozen, zeker niet wat geur betreft.
Binnen de kortste keren ruikt de kamer naar een afslagplaats van vis
Weer thuisgekomen volgde een bekende routine: in de tuin een handdoek uit de schuur halen, de spuitbus met hondenschoonmaakspul pakken, Lola die wegrent als ze de spuitbus ziet…….Dan volgt het heftige poetsen. De inhoud van de spuitbus ruikt zogenaamd lekker, maar vermengd met de stank van de vis is het echt een heel smerig geurtje. Het is een soort van speciale droogshampoo speciaal voor honden die heel vies zijn, maar volgens mij moeten ze echt iets aan dat luchtje doen.
Eindelijk is ze weer toonbaar. Ze gaat lekker eten en vervolgens valt ze in de woonkamer op het kleed in slaap. Binnen de kortste keren ruikt de kamer naar een afslagplaats van vis met een overschreden houdbaarheidsdatum.
Uit ervaring weet ik dat die lucht langzaam minder wordt, en na een paar dagen uiteindelijk verdwenen is. Nu moet ik er morgen goed aan denken om Lola in de buurt van de dooie vis aan te lijnen.