Dit is hem dan, mijn laatste column, mijn laatste hoofdstuk. In veel boeken is dat een epiloog. In een epiloog staat wat er na het verhaal is gebeurd met de hoofdpersoon. Mijn columns zijn vooral autobiografisch, dus ik ben die hoofdpersoon. Als ik iets over mezelf moet schrijven over de jaren ná mijn columns, moet ik dus in feite vanuit de toekomst mijmeren over de komende jaren…
… ik bekijk mijn digitale agenda op mijn AR-bril.1).Het is 6 december 2026. Wat een jaar: ik ben 75 geworden, 50 jaar getrouwd, 10 jaar met pensioen. Ik heb het allemaal gevierd, want voor ieder feestje moet je zelf de slingers ophangen. Ik blader terug in de agenda. Oeps, dat ging iets te snel. Waar ben ik nu? Kijk nou 6 december 2021! Wat staat daar? ‘Tweede termijn betalen Overwinteren 2022 Algarve’ en ‘Laatste column Leef Je Pensioen inleveren’…..
Ho! Stop, Wim! Terugkijken vanuit de toekomst. No way! Zelfs dat overwinteren begin volgend jaar staat op losse schroeven, nu heel Europa donkerrood kleurt en die nieuwe variant zich manifesteert. In Portugal gaat het wel beter, er zijn 98% gevaccineerden en naar verhouding weinig besmettingen, maar dat is geen garantie dat het door kan gaan. Zou je dat trouwens echt willen, kijken in de toekomst? Misschien ben je over 5 jaar nog hartstikke gezond hoor, maar voor hetzelfde geld heb je een enge ziekte of ben je dement. Misschien leef je je pensioen niet eens meer.
Nee, bij nader inzien wil ik het niet weten. De epiloog moet anders. Ik kan eventueel wel vertellen hoe het nu gaat met mensen waar ik in deze vijf jaar over heb geschreven. Zo schreef ik over mijn dementerende buurtjes, die het geluk hadden dat zij aan de andere kant van Nederland samen in een verzorgingshuis terecht konden. De vrouw is onlangs op 93-jarige leeftijd overleden. Ik hoop dat ze samen nog fijne jaren hebben gehad.
En ik schreef over het Prinses Máxima Centrum voor Kinderoncologie en over mijn eerste ervaring met kinderkanker bij een lief jong meisje dat ik zwemles gaf. Nu, 31 jaar later en moeder van twee leuke jongens, is ze weer getroffen door kanker. Ze heeft behandelingen ondergaan en is geopereerd waarbij de tumor is verwijderd. Je moet er toch niet aan denken dat zo iemand de dupe zou kunnen zijn van ‘code zwart’!
Nee, zo wordt de laatste column ook geen opbeurend verhaal. Laat die epiloog maar zitten, Wim.
Overnieuw: Mijn laatste column. Ik wil het niet hebben over enge tribunaalpolitici, over rellende hooligans of over een baksteen in een rijdende ambulance. Niet over wappies of coronabeleid en niet over alle ‘deskundigen’ op Twitter. Daar schrijven Eus, Youp en andere broodschrijvers veel beter over. Eén van Twitter gepikt positief zinnetje wil ik nog wel kwijt: “Verstandige, zorgzame mensen vormen samen nog steeds een stevige meerderheid in ons land, ook in deze moeilijke tijd”.
Mijn laatste column moet ‘gezellig’ zijn. Ik wil een ‘positief’ slotakkoord.
Iets gezelligs en positiefs dus. Oké, daar komt ie: afgelopen zaterdag hebben we bij mijn oudste zoon een afgeslankte versie van pakjesavond gevierd, waarbij mijn zoon als amandel op de speculaaspop een heerlijk maal had bereid. Geheel volgens de regels van het spel hebben wij allemaal vooraf een sneltest gedaan. Allemaal negatief. We hebben een heel gezellig ‘heerlijk avondje’ gevierd.
Maar, ‘t kan verkeren, schreef de dichter Bredero ruim 400 jaar geleden al. Maandag kwam er telefoontje: mijn kleinzoon was positief! Het hele gezin in quarantaine. Corona uitte zich bij hem gelukkig slechts met een klein beetje hoofdpijn en dat is inmiddels ook voorbij. Voor mijzelf gold vanaf maandag: ‘wees voorzichtig en let op de symptomen’, want deze 70plusser had nota bene naast hém gezeten aan tafel.
Ik ben gevaccineerd, sterker nog: na tweemaal Pfizer, een griepprik, een pneumokokkenprik en een boosterprik in het vooruitzicht lijk ik wel een speldenkussen. Ik heb gelukkig geen symptomen, voel me goed en de sneltest van vandaag was weer negatief. Positiever kan het toch niet?
Ja, mijn laatste column. Ik ga nu mijn leefjepensioencolumnlustrum (mooi scrabblewoord) nu echt afsluiten.
Ik kijk met veel genoegen terug op deze vijf jaar. Ik ben heel dankbaar dat ik van Leef je Pensioen de kans heb gekregen om mijn schrijftalenten te ontwikkelen en mijn columns te mogen publiceren. Ik heb er enorm van genoten en heb geweldige herinneringen gemaakt.
En ik wil jullie, beste lezers, bedanken voor al jullie leuke, lieve, opbouwende reacties en likes. Als testament van mijn penneroerselen laat ik jullie dit na: pluk de dag, lach, huil desnoods, leef je pensioen en herhaal het morgen. Blijf gezond, wees verdraagzaam en geniet van het leven, van die mooie bloem of dat sprankje zon. Ik wens jullie veel gezondheid en geluk. Het ga jullie goed.
Wim.
1). Een AR-bril is een bril waardoor je de “echte wereld” ziet, aangevuld met de digitale inhoud die aan de binnenkant van de glazen worden weergegeven.
