Sinds kort is mijn blikveld scherp en duidelijk. Ik heb namelijk net een staaroperatie achter de rug. Als ik wakker word met mijn ‘nieuwe’ oog (het andere is volgende maand aan de beurt) zie ik stof op mijn nachtkastje en onder het bed. Door het raam zie ik kleine groene knopjes aan de bomen en eronder kleine paarse krokussen. En dit alles zie ik zonder contactlenzen.
Er is (bijna) een einde gekomen aan vijftig jaar contactlenzen. Ik geloof dat ik nu dezelfde euforie voel als toen ik de bril inruilde voor lenzen in 1973. Ongelooflijk om nu zonder hulpmiddelen perfect te zien.
Opgetogen over de geslaagde oogoperatie, dankbaar en vol bewondering voor de kundige oogarts, toch gaat dit stukje vooral over het verplegend personeel; een ode aan de mensen die voor ons zorgen als we ziek zijn, er zijn als we (medische) hulp nodig hebben.
Het gaat te ver om de operatie feestelijk te noemen, maar ik was vrolijk en had er zin in!
Het gaat te ver om de dag van de operatie, feestelijk te noemen; toch voelde ik me vrolijk en had ik er zin in. Mijn liefste vriend bracht me naar het onbekende ziekenhuis en begeleidde me naar de wachtkamer, voorbereidingskamer, nog net niet ín de operatiekamer. Ik voelde me beschermd: ‘alles sal reg kom’; zoiets.
Een verpleegkundige ontving mij hartelijk en vroeg of ik gegeten had, behoefte had aan een kopje koffie of gewoon een glaasje water. Samen werkten we de checklist af: naam, geboortedatum, welk oog moest geopereerd, sieraden af, zelfs dat kleine beetje foundation (je wilt toch knap bij de dokter verschijnen) werd weggeveegd, mijn oog moest een paar keer gedruppeld worden, slofjes werden over mijn schoenen geschoven en een onflatteus kapje moest over mijn haar ….. zo begeleidde zij mij naar de operatiekamer waar de dokter klaar stond met vijf assistentes.
Hun begroeting in koor: ‘dag mevrouw, welkom’. De een spoot water in mijn oog tegen het uitdrogen, de ander legde een steriele doek over mijn gezicht, een derde kantelde mijn stoel, de vierde stond bij de instrumenten, weer een ander plakte later een kapje over mijn oog en daar tussenin stond de belangrijkste persoon: de dokter.
Bij elke handeling legde hij uit wat er ging gebeuren en wat ik moest doen: stil liggen, in het lampje kijken, ietsje naar links …. en regelmatig werd me gevraagd of ik me goed voelde. Veel sneller dan verwacht hoorde ik de dokter zeggen ‘zo mevrouw u bent klaar’.
Ik weet niet of het standaard bij het werk van de verpleegkundige hoort of dat deze meiden van de afdeling oogheelkunde, gewoon goed zijn in hun vak. Ze zijn niet alleen vriendelijk en geestig, zij zorgen er ook voor dat patiënten zich op hun gemak voelen.
Met een oudere man, gespannen voor de eerste operatie in zijn leven, spraken ze in zijn dialect. Hij ontspande; voelde zich een beetje ‘thuis’, maakte zowaar grapjes. Knipogend schakelden de assistentes moeiteloos over in het Nederlands tegen mij. We spraken luchtig over verschillende soorten patiënten, culturen, tradities, de voordelen van het leven als single én de pluspunten van samenleven.
Grappend en grollend, maar met een serieuze ondertoon
Alsof ik onder vriendinnen was. Grappend en grollend, maar met een serieuze ondertoon, vertelden ze ook over hun absurde dienstroosters, de onregelmatigheidstoeslag, het tekort aan personeel, hun matige salaris.
Ooit kregen deze ‘zorghelden’ een daverend applaus en sloegen we op pannendeksels, zelfs de koninklijke familie deed hieraan mee, om onze dankbaarheid te tonen. Nu moeten zij ‘bedelen’ voor een meer rechtvaardig personeelsbeleid.
We beloofden solidair te zijn en gunden hen een eerlijk salaris, fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden, verlaging van de werkdruk en eindelijk een adequate oplossing van het personeelstekort. Zeker na mijn aangename middag in het ziekenhuis weet ik: deze verpleegkundigen verdienen de hoogste waardering.
Ik was bijna vergeten dat ik net een operatie achter de rug had; een waar wonder. Maar het deskundige personeel, dat hun werk met liefde doet, aandacht heeft voor de patiënten, zij hebben pas echt indruk op mij gemaakt.
