Iedereen lijdt eraan, lijkt het wel. Mijn vriendin met drukke baan en vier kinderen, mijn single vriend, doorgaans vrolijk en relaxt, zelfs in de leukste podcasts wordt er uitgebreid over geklaagd en ook ik ben al weken in de greep van: de winterblues.
Geen wonder natuurlijk. Het is al weken nat, koud en grijs. Grijs associeer ik met saai en somber. Zo voel ik me al weken: saai, somber en soms eenzaam. Ik dacht stoer te zijn om door regen en kou een wandeling in het bos te maken: ‘een beetje regen en wat modder, hoe erg kan dat zijn’. Maar de regen drong door de naden van mijn jas en ik voelde me verre van stoer.
Het chagrijn dat onderhuids sudderde, is nu meedogenloos voelbaar. ‘Wat ben ik lelijk en waarom kan ik toch niks’ is mijn dagelijkse mantra. ‘Eigenlijk is er niemand die om mij geeft en terecht, ik ben ook niet leuk’. Pure, zelfhaat.
Het leven speelt zich af in een grauwe nevel
Elke winter is het hetzelfde liedje: het leven speelt zich af in een grauwe nevel. Dat het verleden groter is dan de toekomst, voelt angstaanjagend. Mijn gedachten dwalen steeds af naar gênante momenten van vroeger: niet aan denken, niet aan denken … Het eten, normaal het fijnste moment van de dag, smaakt niet maar toch eet ik te veel.
Ik, meest luie persoon op aarde, laat het stof rustig dwarrelen, de afwas dagen staan en ik blaf iedereen af ‘adem niet zo hard’ zeg ik onhebbelijk tegen een argeloze vriend. Gelukkig voor mijn omgeving, slaap ik veel. Steeds weer laat ik me meeslepen door dat doemdenken.
Zoals het weer een negatieve invloed heeft op mijn gemoedstoestand, moet er toch ook iets zijn dat mijn humeur in positieve zin beïnvloedt. Ja, ik weet wel, een vaas kleurige tulpen op tafel maakt me blij en ik kan genieten van Emily in Paris op Netflix of een massage in de nieuwe Head Spa. Allemaal goed en wel maar het genot is kortstondig; lusteloosheid en somberte zijn altijd weer de spelbreker.
Hoopvol lees ik over Ikigai en Kaizen (Japanse levensfilosofie) en wat zei Winnie de Poeh ook al weer tegen de chronisch depressieve Iejoor? Even googelen. Maar de blues blijft als een deken van smog op mijn schouders drukken. Alles wat niet klopt in de wereld komt hard binnen en stapelt zich tot een klerezooi. Mooie filosofieën helpen niet.
Nog een paar weken en de grauwe sluier kleurt vanzelf roze
Diep, diep van binnen weet ik: deze state of mind verdwijnt weer. Al zeventig jaar ben ik me ervan bewust: ik ben een lente-kind. Die wetenschap stelt enigszins gerust. Nog een paar weken en de grauwe sluier kleurt vanzelf roze. Straks zal ik niet meer ontevreden in de spiegel kijken, want ‘ach, nog steeds geen rimpels’.
Binnenkort sta ik zingend te stofzuigen voordat ik naar de sportschool ga ‘sorry jongens, ik was er even niet, maar ik ga er weer tegenaan’. Nog even en ik vind mijn buurman eigenlijk best aardig ‘afgevallen buurman?’ en, niet onbelangrijk, straks smaakt het eten weer!
Hij komt, de lente. Ik weet het zeker.
